De ontknoping in de Derde Divisie G nadert. Bovenin is het niet meer spannend - DZC wordt kampioen. Maar onderin is het een gevecht op leven en dood tussen Luctor, Sparta Enschede en SC Genemuiden. Laatstgenoemde club was vandaag de gastheer van Luctor D1. De laatste verre uitwedstrijd dus voor coach Robbie en zijn jongens. Dit betekende dat iedereen zich - nog eerder dan de F-jes - om 08:20 moest verzamelen in de kantine van De Horst voor de tactische bespreking. Dat was vroeg, maar het kon nog erger want de aftrap was namelijk naar een uur later verschoven op verzoek van coach Robbie. Je moet er toch niet aan denken dat er op de standaard tijd van half tien afgetrapt zou moeten worden in Genemuiden. Maar ook als er om half twee afgetrapt zou gaan worden, dan nòg, zou de papa van Sil het niet gaan halen. Want toen Luctor ver na het middaguur al weer was teruggekeerd op De Horst, lag de keeperstrainer van Luctor 1 nog steeds in zijn bed.
Nee niet schrikken mensen. Gelukkig was het dit keer niet het levensgevaarlijke hantavirus dat hem buiten gevecht had gesteld, maar een hevige aanval van biergriep (influenza cervisiam). De avond tevoren voelde Patrick het al aankomen (hij had een feestje met zijn vrouw bij een vriend die Abraham zag). Daarom had hij geregeld dat Sil bij Teun kon logeren en vroeg hij of zijn zoon ook een lift naar Genemuiden kon krijgen, zodat hij 's zaterdags kon herstellen van de zware inspanning de avond ervoor.
De papa van Teun had begrip voor de situatie van Patrick, hij wordt ook een dagje ouder nietwaar? Maar goed, omdat de mama van Teun met dochter Nienke een uitwedstrijd had in Markelo, en de oldtimer van Teuns vader de APK niet was doorgekomen, (de remklauwen moeten gereviseerd worden) was er even geen auto beschikbaar. Gelukkig bood buurman Gerald uitkomst. Zijn zoon Noah (uit de E1) was namelijk ook door Robbie opgeroepen om zich bij de D1-selectie te voegen. In zijn ruime Volkswagen Variant Highline was voldoende plek voor twee vaders en drie D-pupillen. En zo kon de papa van Sil opgelucht ademhalen. Hij mocht een zaterdagje snipperen in de echtelijke sponde.
Dat konden de papa's van Dylan, Tom en Chiel trouwens niet. Ook zij hadden op de vrijdagavond een Abrahamfeestje gevierd. Wat zeg ik, een dubbel Abrahamfeest was het, want de Damhuistweeling René en Ewald vierden hun honderdjarig bestaan in de kantine van AKC. "Het gung d'r of za'k oe vertel'n!" Half Luctor was van de partij en Arjan, René en Bert dus ook. Toen ze in het holst van de nacht na een lange avond doorhalen weer huiswaarts keerden hadden ze hem goed staan. Maar 's avonds een vent, 's ochtends een vent. Om 08:20 zaten ze gewoon weer aan de koffietafel in de Luctorkantine. Hulde heren! Dat is plichtsbesef. Kerels waar je van op aankunt. Wat dat betreft, was Patrick toch een beetje een watje van LAP.
Afijn, Genemuiden-uit dus. Een lange rit langs saaie wegen en slaapverwekkende lintdorpen. Eenmaal aangekomen bij de eindbestemming bleek de plaatselijke SC Genemuiden toch wel een bezienswaardigheid. Dit is niet als compliment bedoeld. Het was in alles de club dat Luctor niet is: Een grote zaterdagclub met een ruime accomodatie waarin de calvinistische inslag van de streek goed naar voren kwam. De voetbalkantine kon qua gezelligheid wedijveren met een kleedkamer in een chloorfabriek en het hoofdveld deed aan de buitenkant denken aan een hermetisch afgesloten Oost-Duits heropvoedingskamp. Bij de ingang werd duidelijk waarom de club het zicht op het hoofdveld had belemmerd:
ACHT EURO! Godvergeme! En, nu komt het, als je op de tribune wil zitten vragen ze nog een knaak extra........ Een knaak voor een stoeltje bij een amateurclub. Kennelijk vond de penningmeester dit ook een beetje te gortig worden want hij heeft in een gulle bui besloten om hier maar liefst 50 cent van af te halen.
Welkom bij SC Genemuiden!
Dan nu naar het voetbal. Daar gaan we vandaag niet al te veel woorden aan vuil maken. De eerste helft was van Luctorkant een aanfluiting. De thuisploeg was Luctor in alles de baas. Het gristelijke Genemuiden toonde zich van zijn allerbarmhartigste kant door in plaats van vijf keer slechts één keer te scoren. Je zou bijna denken dat Onze Lieve Heer er de hand in had gehad want de 1-0 ruststand was een Godswonder.
Toen er gefloten werd voor rust haalde het Luctorpubliek opgelucht adem: We leven nog, tijd voor een balletje gehakt! Het waren de usual suspects die zich vooraan meldden bij de Snackcorner.
De Almelose fijnproevers staan vooraan |
Jan geniet van zijn bal gehakt |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten